MANA BETUL : BAHASA MELAYU ATAU BAHASA MALAYSIA?

Sumber : Google

Perkataan yang paling ditakuti oleh banyak pihak pada masa kini ialah perkataan ‘Melayu’. Apabila disebut sahaja perkataan ‘Melayu’, akan ramailah orang akan berada dalam keadaan tidak menentu. Saya tidak hairan dengan ultrakiasu yang takut dengan perkataan ‘Melayu’. Namun, saya hairan dengan manusia Melayu yang takut dengan perkataan ‘Melayu’. 

Oleh sebab itulah, pada masa kini, segala perkataan yang berunsur ‘Melayu’ itu tidak boleh disebut-sebut lagi. Sesiapa yang menyebut perkataan ‘Melayu’ seperti kedudukan istimewa orang Melayu, bahasa Melayu, bangsa Melayu, Tanah Melayu, dan Raja-Raja Melayu akan dicemuh sebagai rasis dengan begitu galak sekali.

Semua perkataan yang mempunyai unsur-unsur ‘Melayu’ sekarang ini akan mengalami dua kemungkinan. Sama ada akan diminta tukar menjadi Malaysia atau paling kejam sekali, dihapuskan!

Oleh yang demikian, bertukarlah Tanah Melayu menjadi Malaysia dan bahasa Melayu pun bertukarlah menjadi bahasa Malaysia. Kedudukan istimewa orang Melayu dan Raja-Raja Melayu, oleh kerana mempunyai perkataan ‘Melayu’, diminta hapus oleh Melayu apologetik dan ultrakiasu.

Apabila bercakap soal bahasa, ramai sekarang ini berada dalam keadaan keliru sebenarnya. Mana satu yang betul agaknya? Bahasa Melayu atau Bahasa Malaysia?

Dalam Perlembagaan negara, merujuk kepada Perkara 152, yang disebut ialah bahasa Melayu sebagai bahasa kebangsaan bagi Malaysia. Jadi, bahasa Melayu ialah istilah yang paling tepat berbanding istilah bahasa Malaysia.

Oleh sebab kerajaan lama mahu bahasa Melayu itu digunakan oleh semua kaum di dalam negara, jadi ditukarkan bahasa Melayu tu menjadi bahasa Malaysia. Apa yang kerajaan lama lakukan itu adalah mengikut cara kerajaan Indonesia.  

Negara Indonesia itu mempunyai pelbagai etnik di dalamnya antaranya Jawa, Batak, Minangkabau, Mendeleng, Bugis, Melayu dan sebagainya.

Sebenarnya bahasa Indonesia itu pun bahasa Melayu. Namun, oleh kerana etnik Melayu (terutama di Pulau Bentan dan Riau)  hanya minoriti di Indonesia, jadi kerajaan Indonesia tukarkan istilah bahasa Melayu itu menjadi istilah bahasa Indonesia. Hal ini supaya, orang Jawa, Batak, Minang, Bugis, Mendeleng dan sebagainya itu mahu bertutur dalam bahasa Indonesia. Jika kerajaan Indonesia mengekalkan istilah bahasa kebangsaan Indonesia sebagai bahasa Melayu, jadi etnik-etnik lain pasti tidak mahu bertutur dalam bahasa itu (oleh kerana mereka majoriti). Maka, sukarlah Indonesia membentuk perpaduan dalam kalangan rakyatnya. Perpaduan hanya akan dapat dicapai jika semua rakyatnya bertutur dalam bahasa yang sama.

Tidak ada bahasa di dunia ini dinamakan sempena nama negara. Semua bahasa di dunia dinamakan sempena nama bangsa. Hanya Indonesia dan Malaysia yang cuba menamakan nama bahasa sempena nama negara.

Jika ditanya kepada orang Amerika, bahasa apa yang mereka guna, mereka tidak akan kata yang mereka menggunakan bahasa Amerika. Seperti juga ditanya kepada orang Australia. Mereka tidak akan kata mereka menggunakan bahasa Australia. Mereka pasti akan berkata yang mereka menggunakan bahasa Inggeris (English). Bahasa Inggeris (English) itu ialah bahasa orang-orang English (England). Hal ini kerana bahasa dinamakan sempena nama bangsa bukan nama negara. Jadi lebih betullah bahasa Melayu berbanding bahasa Malaysia.

Memanglah kerajaan lama dahulu menukarkan istilah bahasa Melayu kepada bahasa Malaysia kerana mahu seluruh rakyat Malaysia tanpa mengira kaum boleh bertutur dalam bahasa yang sama (bahasa Melayu). Namun, usaha kerajaan lama itu sia- sia belaka. Ramai ultrakiasu yang lahir dan membesar di sini masih juga tidak boleh bertutur bahasa Melayu dengan fasih. Ironinya, orang Bangladesh yang baru tiga bulan datang ke Malaysia boleh pula bertutur dalam bahasa Melayu dengan fasih.

Perpaduan kaum hanya boleh dicapai jika semua rakyatnya tanpa mengira kaum bertutur dalam satu bahasa yang sama dengan sefasihnya. Dan perkara ini hanya akan berjalan jika kita berada dalam satu aliran pendidikan yang sama (sekolah kebangsaan). Itulah yang dilakukan di Thailand, Filipina, Indonesia bahkan di Amerika. Ramai orang Cina yang tinggal di sana fasih bertutur bahasa kebangsaan di negara tempat mereka berada. Mengapa? Hal ini kerana, kerajaan mereka selalu ‘bertegas’ dengan dasar bahawa rakyatnya mesti bertutur dalam satu bahasa yang sama. Dan sistem persekolahan pun hanya satu jenis sahaja yang diterima. Sekolah vernakular memang sukar wujud di sana. Jika wujud pun, tidak akan dibiayi oleh kerajaan mereka.   

Kerajaan kita sama ada yang lama mahupun yang baru tidak bertegas dalam soal bahasa. Oleh sebab itulah perpaduan kaum amat sukar diwujudkan di dalam negara. Ultrakiasu sering mendesak supaya kaum dihapuskan dan dikenali sebagai bangsa Malaysia. Ironinya, mereka sendiri gagal bertutur dalam bahasa Melayu iaitu bahasa kebangsaan negara Malaysia.